Kilimanjaro waterval en eerste werkdagen

Hoi iedereen!

Ten eerste sorry dat deze blog wat langer op zich heeft laten wachten! Helaas ben ik ziek geworden en slaap ik veel. Het is waarschijnlijk een kleine voedselvergiftiging of buikgriep, maar mijn koorts is nu over dus het gaat de goede kant op!

Ten tweede bedankt voor de lieve reacties op mijn vorige blog en bedankt dat jullie zo geïnteresseerd zijn in mijn reis! Het doet mij goed om mijn ervaringen met jullie te delen :)

In mijn vorige verhaal vertelde ik over het plan om op zondag met een aantal andere vrijwilligers naar de Kilimanjaro waterval en een koffieplantage te gaan. 
We vertrokken zondag om 9 uur in de ochtend. De heenreis duurde 3 uur en in deze 3 uur keek ik mijn ogen uit. Dit was écht Afrika zoals ik het me voorstelde. Het was een heeeele lange weg. Soms waren het stukken met alleen zand en bananenbomen langs de weg, maar even later waren het weer meters vol marktjes, winkelstraatjes en in elkaar geflanste huisjes met ontzettend veel mensen en spullen op de weg. Wat me vooral opviel aan deze stukken was dat de mensen eigenlijk helemaal niets deden. Ze stonden gewoon tegen een boom aan, zaten op de grond of op een motor en kletsten wat. Het leven is voor deze mensen zo rustig en stressloos, dat zie je aan alles.

Eenmaal in de buurt van de waterval vervolgden we onze weg door het bos. De weg was zo slecht dat we echt alle kanten op schudden en we bij iedere hobbel minimaal 10 cm van onze stoel omhoog kwamen. Het was heel lachwekkend.

Toen het busje stopte en we eindelijk uit konden stappen, stond er meteen iemand voor ons met een kameleon. Deze mochten we vasthouden en fotograferen, uiteraard in ruil voor wat fooi voor deze man.

Na een stukje lopen door het bos kwamen we aan bij de start van het 'hiking' gedeelte. We kregen allemaal een stok waarmee we de gevaarlijke weg naar beneden konden overleven. Het was een lastige weg stijl omlaag met veel obstakels en de stok was hard nodig!

Eenmaal bij de waterval was het de tocht zeker waard. Het was een prachtig beeld met heel veel groen om ons heen. Een paar mensen gingen zwemmen in het water, maar ik ging alleen met mijn voeten en onderbenen in het water, wat ook heerlijk verkoelend was!

Na een half uurtje gingen we terug naar boven en uiteraard ging dit via dezelfde weg, maar dan bergop... Hiervan heb ik nu nog steeds spierpijn in mijn benen, maar ik ben dan ook niets gewend :p

Teruggekomen bij het busje gaven we onze gidsen een fooi en vertrokken we naar de koffieplantage. Hier kregen we een lunch met als hoofdingrediënt: banaan. Veel banaan. Om het toe te lichten: een bananenpannenkoekje, een cupcake met banaan, een hamburger in bananenbrood en uiteraard, je raadt het al... een hele banaan! Het wordt hier in Tanzania veel gebruikt, maar ik had nog geen maaltijd gehad met alleen maar banaan.

Na de lunch kregen we een rondleiding door de koffieplantage. Het is een kleine plantage en wordt zeker niet gebruikt voor massaproductie. We hebben toen met z'n allen koffie gemaakt op de traditionele manier. Ik zal mijn best doen om uit te leggen hoe dit ongeveer verliep.

Eerst werden er bonen van de bomen geplukt en de schillen hiervan eraf gehaald met een paal in een soort grote houten kom, zie foto! Hierbij werd luidkeels gezongen als motivatie. We mochten meezingen en klappen en dat was heel leuk om mee te maken. Hier heb ik ook een korte video van geplaatst.
Vervolgens werden de bonen in een mandje gedaan en de losgemaakte schillen eruit geschud op een bepaalde handige manier. De bonen werden geroosterd in een ketel op het vuur en daarna werden deze weer klein gemaakt met de eerder genoemde paal en kom. Toen dit poeder was geworden werd het een paar min in kokend water gedaan, even filteren en de koffie was klaar! Helaas lust ik zelf echt geen koffie, maar de andere vrijwilligers vonden het heerlijk!

Inmiddels was het 16.30 uur lokale tijd en keerden we huiswaarts in het busje. Na 3 uur kwamen we weer in Arusha aan en werd iedereen netjes bij het gastgezin afgezet. Alhoewel, netjes... nadat we een meisje af hadden gezet bij haar huis, ging de chauffeur spookrijden op een drukke weg en durfden wij niet meer te kijken. Blijkbaar is ook dit niet vreemd in dit land. Toen we na een paar minuten weer op de goede weghelft waren beland, kwam er een auto naast ons rijden die ons vroeg te stoppen. Er stond nergens "politie" op de auto en ze zagen er zeker niet uit als politie, maar we stopten en de chauffeur ging met ze praten. Even later overhandigde hij wat geld en mochten we weer verder rijden...

Eenmaal veilig thuis aangekomen ging ik slapen om op maandag fris mijn eerste werkdag te kunnen beginnen.

Op maandagmorgen werden mijn huisgenoot en ik om 07.15 uur opgehaald door een medewerker van Projects Abroad. Hij liet ons de weg naar het dala dala station zien en hoe we vanaf daar op het werk kwamen. Om deze tijd in de morgen is het al ontzettend druk op straat, de winkeltjes zijn al open en de dala dala's zitten vol!

Eenmaal aangekomen op de plek waar we uit moesten stappen, werden we door de 'baas van het bouwproject' opgehaald met een soort jeep waarmee hij ons naar de school ging brengen waar gewerkt ging worden. De jeep heeft binnenin 2 zitplekken, de rest gaat in de open achterbak zitten waar 2 bankjes zijn gemaakt. Dit is best hoog dus je moet er even in klimmen. Eenmaal rijdend word je alle kanten op geschud dus moet je je goed vasthouden!

De school waar wij bouwen is een Masai school voor kinderen van het Masai volk. Het ligt best in the middle of nowhere en hier komen geen dala dala's, vandaar de jeep. De omgeving is vol zand en erg droog. Helaas heb ik hier nog geen foto's van kunnen maken i.v.m. een naastgelegen militaire basis, het is verboden om hier fotos van te maken. 
Onderweg naar de school kom je van alles tegen, van dromedarissen tot ezels, koeien en geiten, maar ook mensen van het Masai volk die op een zeer primitieve manier druk bezig zijn op hun land. De Masai omgeving is anders dan ik in gedachte had. In mijn hoofd waren het veel kleine ronde huisjes bij elkaar op een klein stukje land, maar daarentegen is het een ontzettend groot stuk land met de huizen heel ver uit elkaar. De meeste mensen van het Masai volk zijn niet arm, sommigen hebben zelfs heel veel geld. Hun koeien zijn namelijk heel veel geld waard.

Eenmaal aangekomen op de school stonden er een paar gebouwen die in de afgelopen tijd (jaren) zijn gebouwd. Alles op dit stuk grond is eigendom van Projects Abroad, de organisatie waar ik voor werk. Alles wordt dan ook gebouwd en gefinancierd door ons, de vrijwilligers. 
Op dit moment zijn er 3 klaslokalen, een keukentje, een toilethuisje en een speelplaatsje gemaakt. Nu zijn wij bezig met het maken van een eethal, de kinderen hebben namelijk geen plek om hun lunch te eten en doen dit nu buiten op de grond. Ik zal een paar fotos van buiten toevoegen, zie het kopje 'foto's'! Op 1 foto zie je ook de jeep!

Dan zal ik wat vertellen over het werk zelf. Op dit moment zijn we met 3 vrijwilligers en 1 lokale bouwer (onze 'baas' en tevens ook een Masai). De werkzaamheden beginnen rond 9 uur 's ochtends als we arriveren. Het eerste wat we doen is cement maken. Hiervoor is er een zelfgemaakte zeef in elkaar getimmerd met wat ijzerdraad en planken. Hier gooien we droog zand doorheen om het gefilterde zand vervolgens te mengen met water en poeder voor cement (geen idee of hier een andere naam voor is). Dit mengen we met 2 personen door het vaak om te scheppen met een schep en iedere keer wat water toe te voegen. Als we ongeveer 3 emmers water hebben gebruikt, is het cement klaar voor gebruik. 
Het metselwerk is allemaal gedaan, dus wat wij nu doen is het stucadoren van de binnenkant van de muren met ons zelfgemaakte mengsel. We werken van 9 tot 1 en in deze 4 uur zijn we eigenlijk zoveel mogelijk cement tegen de muur aan aan het gooien. En ja, het is letterlijk gooien, hoe harder hoe beter. De spetters vliegen alle kanten op en de bouwplaats is héél stoffig dus bij thuiskomst is een douche hard nodig! Het werk is tot nu toe vrij eentonig en ik voel het flink in mijn spieren door de bewegingen die ik normaal niet maak. Als alle muren van binnen gedaan zijn, gaan we over tot de volgende stap. Ik heb nog geen idee wat dat is, maar dat hoor ik tegen die tijd wel. Ik schat dat we nog +/- 2 weken bezig zijn met het stucadoren.

Met de Masai kinderen op school heb ik niet veel te maken. Er zijn 2 andere vrijwilligers die het teaching project doen. Aan hun de taak om met de kinderen te spelen en ze Engels te leren.

Af en toe komt er iemand van het Masai volk binnen lopen om te kijken hoe het gaat. Helaas praten deze mensen alleen Masai en geen Swahili of Engels, dus communiceren is lastig. Wel maken ze kenbaar dat ze ons werk op prijs stellen!

Zoals ik in het begin van mijn verhaal zei ben ik dinsdag helaas ziek geworden. Op woensdag ben ik  naar het werk gegaan, maar eenmaal daar aangekomen bleek al snel dat ik me te slecht voelde om te werken. Ik werd met de jeep terug naar de dala dala's gebracht. Toen ik in een dala dala stapte was er nog een zitplek vrij. Alhoewel, vrij... bij mijn voeten lagen maarliefst 7 geiten op ongeveer 1,5 meter. Ik zat tussen 2 Masai mannen, de eigenaren van de geiten, en moest mijn benen helaas laten rusten op een geitje. Blijkbaar was het de normaalste zaak van de wereld want niemand keek er vreemd van op toen een geitje begon te mekkeren. 

Toen de Masai mannen uitstapten en hun geiten met grof geweld uit de dala dala getrokken waren, kwam de volgende verrassing naar binnen. Deze keer werden er 3 kippen naar binnen gegooid waarvan er 1 sowieso overleden was, de andere 2 waren duidelijk in shock. Het was geen prettig gezicht en ik heb geprobeerd er niet te veel naar te kijken. 
Op de weg terug naar huis werden er veel mensen opgehaald en op een gegeven moment telde ik 26 mensen in een dala dala met 16 hele smalle zitplekken. Iedereen zat tegen elkaar aan gepropt en de mensen die stonden, zaten bijna op je schoot. Zoals jullie je misschien wel kunnen voorstellen was dit geen ideaal ritje als je je ziek voelt...

Na 45 min kwam ik weer aan op het dala dala station en liep ik 15 min terug naar huis. Op straat ruikt het vaak niet zo fris. Veel mensen gooien hun afval op een hoop en steken dit in brand. Deze geur vult de straat in combinatie met veel uitlaatgassen en zand/stof. Het is iets waar je echt aan moet wennen, maar vooralsnog word ik vaak misselijk van de geur.

Eenmaal thuis aangekomen ben ik gaan slapen en rusten en dat is wat ik nu nog steeds doe. Ik probeer wat rijst en brood te eten en veel water te drinken. Laten we hopen dat het snel terug naar normaal is en ik volgende week weer kan gaan werken.

Dit weekend ga ik met mijn gastgezin en huisgenoot naar Moshi, hier staat het 2e huis van mijn huisvader, vlakbij de Kilimanjaro! Ik denk dat we mooie dingen gaan zien, dus na het weekend zal ik weer een update plaatsen!

Vergeet niet de foto's en de video te bekijken die ik bij dit verhaaltje erop heb gezet!

Bedankt voor het lezen en tot snel!
Liefs,

Lisanne