Oh nee! Bijna weer terug naar huis...

Hoi allemaal,

Voor ik jullie vertel over mijn afgelopen weken in Tanzania wil ik even een ding kwijt: het is waar! Ik had het niet verwacht gedurende mijn eerste weken, maar wat iedereen zegt is waar; eenmaal gewend aan Afrika wil je niet meer terug naar huis! Toen me dit verteld werd 2 maanden geleden dacht ik dat het onzin was, maar ik weet nu precies wat ze toen bedoelde.
Volgende week woensdag vertrek ik terug naar Nederland en hoe erg ik ook naar huis verlangde in mijn eerste weken, zo graag wil ik nu eigenlijk hier blijven. 
Ik ben het Afrikaanse leven zo veel meer gaan waarderen. Het stressloze leven waar alles zó anders maar eigenlijk ook zó heerlijk relaxt is. De ontzettend interessante cultuur, de taal, de stammen en adembenemende natuur, maar ook gewoon de mensen die je zo waarderen om het vrijwilligerswerk dat je doet voor hun land.
Ik begrijp uiteraard dat ik volgende week gewoon naar huis moet en ben stiekem ook wel blij om weer naar mijn familie en eigen plekje te gaan, maar 1 ding is zeker: op een dag ga ik weer terug naar Afrika om nog meer over het continent te leren en deze mooie tijd over te doen!

Dan nu mijn afgelopen weken. Vorige week had ik mijn zoveelste blaasontsteking, maar na het slikken van antibiotica is dat alweer opgelost en voel ik me weer prima!

Ik begin met de voortgang op het bouwproject. Vorige week en vandaag hebben we het plafond gemaakt met grote plafondplaten die we vast timmerden aan een frame. Het was een week vol kramp in mijn armen (van het omhoog houden van de platen), pijn aan mijn vingers (van het misslaan met de hamer) en rode brandende ogen (van al het stof dat naar beneden valt), maar het voelt goed om na een week hard werken resultaat te zien (zie foto's).
Het plafond gaan we morgen wit verven en als dat klaar is zijn de muren aan de beurt om geverfd te worden. De muren worden onderaan zwart, créme in het midden en bovenaan wit. Vervolgens maken we een 2e laag op de vloer en dan kunnen de kindjes eindelijk hun nieuwe lunch ruimte gebruiken! Ik hoop echt dat ik die blije gezichtjes nog mee kan maken in de tijd dat ik hier ben.

De week vóór het maken van het plafond zijn we met 59 kids van de school naar Arusha National Park geweest als uitstapje. Het grootste gedeelte van de kinderen hebben nog nooit het Masai dorpje verlaten, dus zij keken hun ogen uit. Alles was nieuw, van de grote bussen waar we in reden (een heleboel kinderen moesten overgeven...) tot de drukke straten en natuurlijk de dieren in het safaripark. Ik hoop dat dit een ervaring was die ze niet snel zullen vergeten. Zie de foto's voor een sfeerimpressie van deze gezellige dag!

In diezelfde week op de zaterdag zijn we met een klein groepje naar een Masai dorp geweest voor een kleine tour. Het was ontzettend interessant en indrukwekkend om te zien hoe deze mensen leven (zie foto's).
We werden ontvangen door een groepje dansende en zingende vrouwen en vervolgens kregen de dames onder ons een grote Masai 'ketting' om waarmee we mee gingen dansen! 
De rondrennende kindjes waren ontzettend vuil, de kleding was helemaal kapot en een kindje was zelfs naakt aan het spelen (met poep van dieren, want iets anders om te spelen hebben ze niet).
Na de welkomstdans mochten we een Masai huisje van binnen bekijken. Het huisje was eigenlijk helemaal kaal van binnen, er was geen deur en er waren binnen alleen 2 open 'kamertjes' (groot genoeg voor 1 volwassene) met ieder een koeienhuid als matras. Het is zo bijzonder om te bedenken dat deze mensen niets anders kennen dan hun kale huisje. En dat terwijl er in Nederland villa's staan zo groot als een heel Masai dorp.

Vervolgens gingen we aanschouwen hoe een geit werd geslacht en hoe zijn bloed werd gedronken. In het begin vond ik het heftig om te zien hoe ze het beestje open sneden en een paar minuten nadat het was overleden al de niertjes aten en het bloed dronken direct vanuit het dier, maar toen ik eenmaal besefte dat het gewoon hun cultuur is en bij hun leven hoort, kon ik zonder problemen kijken. De bruikbare organen werden gekookt en de huid werd aan de zwerfhonden gegeven.

Na het hele geiten-ritueel konden we de dansenen en springende mannen aanschouwen. De Masai mannen staan bekend om hun hoge sprongen en dat kon je wel zien! Het was leuk om te zien hoe ze niet alleen als stamgenoten, maar ook als vrienden voor ons dansten en zongen. Na de lunch zijn we naar een ontzettend drukke Masai markt buiten het dorpje geweest waar echt álles werd verkocht; van kleding, schoenen, groenten en ter plekke bereid voedsel, tot koeien en geiten. Hierna reden we vol indrukken weer terug naar huis.

Iedere donderdag is er een social dinner om contact te houden met alle vrijwilligers. Afgelopen donderdag zijn we naar een lokaal barbecue restaurant geweest waar alles op straat werd bereid en waar we vervolgens ook aan de rand van de straat met tafels en banken zaten te eten. Erg gezellig en het gaf je wel weer even het gevoel in Afrika te zijn! 
De donderdag daarvoor hebben we een kookles gehad van een medewerker van Projects Abroad. Met een stuk of 20 vrijwilligers hebben we allerlei verschillende Tanzaniaanse gerechten gemaakt (o.a. komkommer soep, samosa en  chapati).
Na ieder social dinner gaan we met een groep vrijwilligers op stap in een club of barretje (vaak is dat buiten onder een 'overkapping' en niet in een gebouw zoals in Nederland) en dat is altijd erg gezellig!

In mijn vorige blog schreef ik dat ik jullie op de hoogte zou houden over of er een huisgenootje naar mijn gastgezin kwam. Helaas ben ik nog steeds alleen en dat zal ook niet meer veranderen in de laatste week. Gelukkig ben ik het nu wel gewend om de enige vrijwilligers in huis te zijn, maar als ik me bedenk dat anderen gezellig met z'n drieën, vieren of vijven zijn vind ik het toch wel jammer! Ik onderneem buiten het werken om wel zo veel mogelijk met andere vrijwilligers om een beetje 'onder de mensen te blijven'.

Jullie horen van me! Groetjes vanuit een regenachtig (jup.. het regenseizoen is begonnen) Tanzania!

Kusjes Lisanne